Laat je inspireren door een pleeggezin uit de regio.

“Pleegzorg is iets wat ik als tiener al wilde gaan doen later. Ik zag in mijn omgeving hoe hard het nodig was. Toen wist ik dat ik het ooit verder zou gaan onderzoeken.

We waren nog jong, dochter net 4 en net verhuisd. Onze dochter had in de kleuterklas het thema ‘beroepen’. Enkele ouders vertelden in de klas over hun beroep. Een van hen werkte bij een pleegzorgorganisatie en vertelde daarover in de kleuterklas. Onze dochter kwam uit school met een folder. Wist precies te vertellen wat pleegzorg was. “Mama ik denk dat jij wel een goede pleegmoeder zou zijn, wij kunnen wel voor die kinderen zorgen toch?” Diezelfde week bestelden we het informatiepakket en ging het balletje rollen.

We zijn een jong gezin met een dochter van 9, een pleegkind van 4 en een pleegdreumes van 1. Wij zijn een (crisis) perspectief biedend pleeggezin. Beide kinderen kwamen bij ons via crisisopvang. Ze wonen nu bijna 4 en 1,5 jaar bij ons. De jongste was slechts een paar dagen oud. Van beiden is duidelijk dat ze in ons gezin gaan opgroeien.

“Het mooiste dat je een kind kunt geven is een kans”

Onze allereerste plaatsing vond ik de eerste weken ontzettend pittig. De gespreken, scholing enzovoort zijn vrij intensief en geeft je een goed idee van wat pleegzorg is. Maar hoe het echt is… Dat weet je pas als je een eerste plaatsing krijgt. Dit kindje was 15 maanden. Wat ik heftig vond om te ervaren, was dat je dat onbewuste ouderinstinct mist. Ik ben heel onzeker geweest of ik het wel goed deed. Je zorgt voor het kind van iemand anders en daarin wil je niets fout doen. Daar waar je bij je eigen kind vertrouwt op je gevoel als er iets is, dat mis je bij een pleegkind. Je weet simpelweg niet wat het kind graag eet, gewend is en wat zijn of haar gewoontes en ritme zijn. Wat welke huil precies betekent. Of wanneer er een griepje of oorontsteking aan zit te komen. Je moet elkaar ECHT leren kennen. Het mooie is dat dat dus ook gebeurt. Dat je steeds een beetje meer dat mooie mensje mag leren kennen.

Inmiddels ken ik ze door en door en dat is heel bijzonder. De tweede plaatsing was een crisisplaatsing. We gingen zorgen voor een baby van een paar dagen oud. Wat ik hierin onwijs heftig vond, waren alle emoties die het losmaakte. Zo’n klein baby’tje, weg bij papa en mama. Dat is niet hoe het zou moeten zijn. Je voelt en ziet de pijn van ouders. Het mooiste dat je als pleegouders een kind kunt geven, is een kans.”