Pijn onder mijn voet.

Bram wil niet uit het busje komen. Hij kijkt niet naar mij en hij kijkt niet naar Jos, de chauffeur van het taxibusje. Hij staart uit het raam. Jos zegt dat het maar een grapje was. Ik zeg dat hij nu echt uit het busje moet komen. Ik tel: ‘Een, twee.’ Bij drie komt Bram overeind en duwt mij aan de kant. Hij rent de bus uit en gaat met zijn rug tegen de muur van het huis staan. Jos loopt weer naar de bus, hij gaat Buchra naar huis brengen. Jos kijkt naar Bram maar Bram zegt niets terug als Jos ‘tot morgen’ zegt.

Ik vraag of Bram mee naar binnen gaat. Hij schudt nee. Hij rilt, de muur is toch wel koud. Ik vraag het nog een keer. Snel loopt Bram naar binnen. Hij gooit zijn jas en tas in de gang op de grond en hij gaat met zijn ogen dicht op de bank in de huiskamer liggen. Ik ga naast hem zitten. Ik aai even over zijn hoofd en vraag wat er gebeurd is. Bram vertelt dat Jos had gezegd dat hij hem mee naar huis zou nemen.

Ik zeg: ‘Maar dat was toch maar een grapje?’ Bram vindt dat geen grapje. Als papa net doet alsof zijn tenen een panfluit zijn en er een liedje op blaast, dat vindt hij een leuk grapje. Maar dit is helemaal niet grappig! Bas had echt gedacht dat hij met Jos mee moest. Nu is hij boos op Jos! Boos omdat Jos van die stomme grapjes maakt.

Ik zeg: ‘Misschien ben je gewoon verdrietig. Weet je nog toen je een ukkie was? Dat mama Daantje en papa Harold niet zo goed voor jou konden zorgen? En dat de rechter toen gezegd heeft dat je ergens anders moest gaan wonen? Toen moest je ook opeens met iemand mee. Je ging eerst naar Carla en Henk maar daar kon je niet blijven. Carla en Henk zorgden altijd maar korte tijd voor kinderen.

Toen werden wij gebeld, of wij voor een klein jongentje wilden zorgen. Wij waren heel erg blij en we vonden het super spannend dat we bij jou op bezoek mochten komen. We zagen jou en we dachten meteen: Wat een leuk ventje! En weet je wat jij deed, toen je ons voor de allereerste keer zag? Jij klom meteen bij papa Jochem op schoot. Een paar dagen later kwam je een uurtje bij ons spelen, dat was erg gezellig. En de week daarna kwamen wij jou ophalen bij Carla en Henk.

En nu woon je alweer bijna zeven jaar bij ons en hoef je nooit meer bij ons weg. De rechter heeft gezegd dat jij altijd bij ons mag blijven wonen.’ Bram zucht en kijkt naar mij. Hij zegt: ‘Dat weet ik mama maar het doet gewoon pijn als Jos zo’n grapje maakt. Het doet pijn onder mijn voet.’