Spring en zing.

Ik zie een kleine advertentie in het huis-aan-huis blaadje. Er komt een cursus “spring en zing” voor peuters in het cultureel centrum in de buurt. Ik denk meteen aan Brammetje. Als er iemand van springen en zingen houdt, dan is hij het wel. Ik meld hem aan voor een gratis proefles.

Eindelijk is het woensdagmiddag, we hebben er zin in! Samen huppelen we naar het cultureel centrum. Er zitten al wat kindjes met hun papa of mama te wachten totdat de les begint. De juf is nog wat spullen aan het klaar leggen. Ik loop even naar de juf. Ik wil haar graag vertellen dat Bram een speciaal jongetje is. Met een licht geïrriteerde blik wimpelt ze me vakkundig af. Ze straalt uit dat ze een doorgewinterde juf is, die wel wat gewend is. Ik neem plaats op een bank aan de rand van de zaal. De kinderen mogen nu bij de juf in het midden van de gymzaal komen zitten. Bram is een van de grootste kindjes. Hij is dan wel bijna vier, maar ik denk dat hij qua ontwikkeling prima bij de andere kindjes past.

De les gaat beginnen. De juf vertelt over de herfst. Alle kinderen hangen aan haar lippen. Allemaal, behalve één. Bram zwaait enthousiast naar mij en werpt me een kushandje toe. Ondertussen schuift hij stiekem steeds een stukje meer in mijn richting. Voorzichtig dirigeer ik hem weer richting het kringetje. De juf laat nu kastanjes op een omgekeerd afwasteiltje vallen. De kinderen moeten tellen hoeveel kastanjes ze horen vallen. Dan krijgt ieder kind een eigen afwasteiltje en een paar kastanjes. Alle kinderen laten geconcentreerd hun kastanjes op het teiltje vallen. Maar het teiltje van Bram vliegt als een frisbee door de lucht. Gelukkig raakt het teiltje niemand.

Daarna krijgen de kinderen een parapluutje. Ze mogen dansen op een liedje over de regen. Het parapluutje van Bram verandert al snel in een raket. Een raket die precies de andere richting in gaat. Er trilt een spiertje bij het oog van de juf. Ik voel een druppeltje zweet over mijn rug lopen. Als ik weer op kijk, ligt Brammetje midden in de zaal, plat op zijn buik, hij beweegt op en neer met z’n handjes tussen zijn benen. Dit geeft hem een ontspannen gevoel. We hebben de afspraak dat het prima is als hij dit doet, maar alleen thuis als er geen andere mensen bij zijn. Vanaf de kant probeer ik Bram op andere gedachten te brengen. Hij is helemaal in zichzelf gekeerd en reageert niet op mij. Het zweet op mijn rug loopt nu in een stroompje.

Na de les loop ik met Bram naar de juf. Nog voordat ik iets kan zeggen, zegt ze: “Dit kan ik niet aan!”

Ik slik, geef Bram een handje en samen huppelen we naar huis.