Stap in de wereld van Bonny.

“Joris en ik hebben zelf vier gezonde kinderen. Ik weet dat – mocht er ooit iets met ons gebeuren – onze kinderen binnen ons netwerk welkom zijn en liefdevol worden opgevangen. Helaas geldt dit niet voor alle kinderen. Ik vind dat ook die kinderen, waar het thuis even niet lekker gaat, een warm en liefdevol nest verdienen. Een huis waar ze welkom zijn en vooral even rustig gewoon kind kunnen zijn.

De ouders van Joris zijn tien jaar lang pleegouder geweest. Wij hebben altijd tegen elkaar gezegd: ‘als wij onze zaakjes goed op de rit hebben, gaan we het zeker een keer proberen’. Toen het moment daar was, zijn we erover gaan praten en uiteindelijk op crisispleegzorg uitgekomen. Waarom crisis? Hoe raar het misschien ook klinkt, ik vind het toch wel fijn dat een kindje na vier weken weer weg is. Dan ga ik mezelf er ook niet zo aan hechten.

Pleegkinderen krijgen bij ons een plek, waar ze veilig even tot rust kunnen komen. Tot rust is trouwens misschien niet het goede woord. Want met vijf kinderen in huis is het natuurlijk nooit rustig. Maar ze zijn 24 uur per dag welkom. Wij zorgen ervoor dat het veilig is voor de kinderen en dat ze liefde krijgen, mee kunnen draaien in een structuur, totdat ze naar een andere plek kunnen. Een plaats waar ze langdurig kunnen blijven en aan hun toekomst werken.

De kinderen die bij ons geplaatst worden, daar smelt ik steeds weer van. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat er niemand is die zo’n baby’tje wil.. Iedere keer denk ik ook weer: ‘die houd ik!’ Daar hebben Joris en ik het al vaker over gehad. Maar we hebben besloten om dat niet te doen. We willen geen numero vijf erbij. Maar dat is af en toe wel een lastige beslissing. Het liefst zou ik een heel groot huis hiernaast bouwen en ze daar allemaal instoppen. Helaas kunnen wij niet heel de wereld redden. Ik merk dat ik mezelf daar soms nog wel in af moet remmen.

Toen wij onze allereerste plaatsing hadden gehad, belde Oosterpoort de volgende dag meteen op om te evalueren dacht ik. Bleek dat ze weer een nieuwe plaatsing voor ons hadden! Zo snel kan het dus gaan. Het baby’tje wat we nu hebben gaat als het goed is bijna weg. Dan hebben we besloten om ook even twee weken een pauze te nemen. Dat we ook zelf weer even kunnen opladen.

Het is ook een mooie leerschool voor onze kinderen. Onze kinderen krijgen alles wat hun hartje begeert en het is goed dat zij zien dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Dat er ook kinderen in de wereld zijn die het niet zo goed hebben. Maar dat wij er op onze manier wel een steentje aan bij proberen te dragen dat die kinderen het beter krijgen dan ze hadden. We proberen dan ook al onze crisispleegkinderen zelf samen met onze eigen kinderen weg te brengen naar het nieuwe gezin. Zo weten wij ook waar het terecht komt en zien onze kinderen ook dat de kindjes daar ook een goede en fijne plek hebben om te spelen. Ik vertel mijn kinderen dan ook altijd of de pleegkinderen terug naar hun eigen ouders gaan of naar een ander langdurig pleeggezin. Zo kunnen we als gezin samen een plaatsing mooi afsluiten.”